ربيع الاول که مقارن با خجسته زاد روز نبي مکرم اسلام حضرت محمد(ص) و ميلاد امام جعفر صادق(ع) است يکي از چهار روزي است که در تمام سال به فضيلت روزه امتياز دارد.

صداي قدم مبارک مولودي مي آيد که بهانه خلقت است؛ هم او که جهاني را دگرگون مي کند؛ کسي که اهل آسمان او را به "احمد" و زمينيان به "محمد" مي شناسندش؛ عرشيان از آمدنش به وجد آمده اند و زمينيان رقص کنان ورودش را نظاره مي کنند.

وقت طلوع فجر روز جمعه سال عام الفيل است؛ استحيائيل ــ يکي از فرشتگان بزرگ خدا ــ در شب تولد حضرت محمد (صلي الله عليه و آله و سلم) بر کوه ابوقبيس ايستاد و با صدايي بلند گفت: اي مردم مکه! به خدا و فرستاده او و نوري که با او فرو فرستاده ايم ايمان بياوريد.

جبرئيل و ميکائيل به صورت دو جوان وارد خانه آمنه شدند، در دست جبرئيل ظرف بزرگي از طلا و با ميکائيل آبريزي از عقيق سرخ بود پس جبرئيل بدن حضرت محمد (صلي الله عليه وآله وسلم) را شست و شو مي داد و ميکائيل بر آن آب مي ريخت، پس از پايان شستشو در چشمان کودک سرمه کشيدند و بر سر او ماده اي ساخته شده از مشک و عنبر و کافور قرار دادند.

پس ملائکه هفت آسمان به ديدار حضرت محمد (صلي الله عليه و آله) آمدند و گروه گروه بر او سلام کردند؛ محمد به دنيا آمده است، حوريان بهشتي کودک را در پارچه اي پيچيده در برابر آمنه نهادند و به آسمان بازگشتند تا بشارت ولادت حضرت محمد (صلي الله عليه و آله و سلم) را به ملائکه برسانند.

وقايع زمان تولد پيامبر اکرم(ص)

چه روز مبارکي است که امام صادق(ع)در موردش فرمود: در اين روز ابليس از ورود به آسمان هاي هفتگانه محروم شد، شياطين دور شدند، تمامي بت ها در بتکده به صورت بر زمين افتادند، ايوان کسري شکست و 14 کنگره ي آن سقوط کرد، آب درياچه ساوه خشک شد، سرزمين خشک ساوه، آب پيدا کرد، آتشکده فارس پس از هزار سال خاموش شد، نوري از سرزمين حجاز بر آمد تا به مشرق رسيد، کاهنان عرب علوم خود را فراموش کردند و سحر ساحران باطل شد. انوشيروان (پادشاه ساساني ايران) و مؤبدان بزرگ دربار وي، خواب‏هاي وحشتناكي ديدند آن حضرت ختنه شده و ناف بريده به دنيا آمد و پس از استقرار در زمين گفت: «الله اكبر و الحمد لله كثيرا، سبحان الله بكرةً و اصيلاً»

ولادت امام صادق عليه السلام

در 17 ربيع الاول سال 83 هجري ولادت با سعادت امام جعفر صادق (عليه السلام) در مدينه منوره اتفاق افتاده است.

روز جمعه، هنگام طلوع فجر (به روايتي در روز دوشنبه) هفدهم ربيع الاول سال 83 قمري از امام محمد باقر(ع) فرزندي ديده به جهان گشود و عالم انساني را با انوار طيّبه خويش تابناك نمود. او را به نام عموي نياكانش جعفر طيّار(ع)، «جعفر» نام نهادند. حضرت جعفر بن محمد(ع) داراي يك كنيه معروف به نام «ابوعبدالله» و دو كنيه غير معروف به نام‏هاي ابو اسماعيل و ابوموسي بود. هم چنان، آن حضرت داراي القابي چند بود كه معروف‏ترين آن‏ها عبارت است از: صادق، صابر، طاهر و فاضل. شيعيان و محبّان اهل بيت(ع) وي را به صادق آل محمد(ص) مي‏شناسند، زيرا آن حضرت، هرگز سخني جز راست و درست، چيزي نفرمود.

بنا به روايتي، پيامبر اكرم(ص) در حيات خويش، تولد امام جعفر صادق(ع) را پيش بيني و پيش گويي و لقب «صادق» را براي وي برگزيد. امام زين العابدين(ع)، جد بزرگوار امام جعفر صادق(ع) فرمود: پدرم از پدرش و او از رسول خدا(ص) روايت كرد كه آن حضرت فرمود: هنگامي كه فرزندم جعفر بن محمد بن علي بن حسين(ع)به دنيا آمد، وي را «صادق» بناميد، زيرا فرزندي از نسل پنجم او، نيز نامش جعفر است و به دروغ ادعاي امامت و پيشوايي مي‏نمايد و در نزد خداي سبحان به «جعفر كذّاب» و افتراكننده به خدا، معروف شده است.

آن گاه امام زين العابدين (ع) گريست و فرمود: گويا، جعفر كذّاب را مي‏بينم كه خليفه غاصب و ستم گر عصر خويش را برمي‏انگيزاند تا از امام غايب (حضرت مهدي«ع») تفحّص كرده و از وي جست‏وجو به عمل آورد.12

مادر گرامي امام جعفر صادق(ع)، فاطمه، معروف به «اُمّ فروه» از زنان نيكوسرشت، نيكوكار و نيكورفتار عصر خويش بود. اين بانوي باتقوا و متديّن، از جهت فضيلت و منقبت، سرآمد زنان روزگار خود به شمار مي‏آمد وامام صادق(ع) در شأن و مقام وي فرمود: مادرم از زناني بود كه ايمان داشت، تقوا پيشه كرده و نيكوكاري مي‏نمود و خدا، نيكوكاران را دوست دارد.

اُمّ فروه، دختر «قاسم بن محمد بن ابي بكر» و از خاندان معروف صدر اسلام است. پدرش قاسم بن محمد، از فقهاي هفت گانه معروف مدينه و از معتمدان و دوستان امام زين العابدين (ع) بود و پدر بزرگش «محمد بن ابي بكر» از ياران فداكار امام علي بن ابي طالب(ع) و از مخالفان سرسخت عثمان بن عفان بود و در راه وفاداري به مولا و مرادش حضرت علي(ع)، در مصر مورد هجوم سپاهيان معاوية بن ابي سفيان قرار گفت و به طرز فجيعي به شهادت رسيد.

بدين گونه امام جعفر صادق(ع) هم از سوي پدر و هم از سوي مادر به شهيدان بزرگ و سرافراز اسلام اتصال پيدا مي‏كند.

امام جعفر صادق(ع) مدت دوازده سال، حيات با بركت جدّ گرامي اش امام زين‏العابدين(ع) را درك كرد و از مكتب تربيتي و علمي وي بهره وافر يافت.

امام صادق (عليه السلام) هفت پسر و سه دختر داشتند که عبارتند از امام موسي کاظم (عليه السلام), اسماعيل, عبدالله, محمد ديباج, اسحاق, علي عريضي, عباس, ام فروه, اسماء, فاطمه. در شمايل آن حضرت گفته اند :آن حضرت ميانه قد و افروخته رو و سفيد بدن و کشيده بيني و موهاي ايشان سياه و مجعد و بر گونه ايشان خال سياهي بود.

هم چنين، آن حضرت مدت 32 سال از وجود شريف پدرش امام محمد باقر (ع) برخوردار بود و در تمام رويدادهاي مهم در كنار پدر ارجمندش قرار داشت. مدت امامت امام جعفر صادق(ع) 33 سال و ده ماه (از ذي حجه سال114 تا 25 شوال سال 148 قمري) بود.

آن حضرت با تشكيل حوزه علميه و تعليم شاگرداني مبرز چون: هشام، زراره و محمد بن مسلم، تحوّل شگرفي در جهان اسلام و مذهب شيعه پديد آورد و جهانيان را با اسلام ناب محمدي(ص) و مكتب حيات بخش اهل بيت(ع) آشنا ساخت. به همين جهت، وي را پايه گذار مذهب «اماميّه» دانسته و شيعيان امامي اثني عشري را شيعه جعفري مي‏گويند. سرانجام اين امام همام، در سن 65 سالگي به وسيله زهري كه منصور دوانيقي، به واسطه عوامل و مزدوران خود در مدينه، به آن حضرت خورانيد، مسموم شد و به خاطر شدت زهر، به شهادت رسيد.

تاريخ شهادت وي، 25 شوال سال 148 قمري مي‏باشد.

برگرفته از سايت آفتاب و دارالعرفان